Hayata ilk gözlerimizi açtığımızda bulduk kendilerini karşımızda,bir gölge gibi adeta her zaman yanımızdalar ,hep bizleri düşünürler hep biz iyi olalım biz rahat edelim diye.Öyle merhametlilerdir ki Allahın armağanıdır merhametli olma özelligi onlara,şefkatle severler bizleri ,canları pahası olsa da herşeyden vazgeçerler bizler için çünkü onlar Annelerdir şefkat ve merhamet timsalleridir onlar.
Kolay mı büyütmek bir birçocugu herşeyiyle ilgilenmek uğruna hayatından vazgeçmek işte bu Anneler için kolay dünyada da eşi benzeri olmayan varlık onlar evlatları için herşeyden vazgeçilecek olan insanlar Annelerdir.
Hayat onlarsız öyle çekilmez olur ki düşünce kaldırmaz kimseler seni,vuran bir daha vurur bir tek düşünen olmaz onlarsız bir tek canım yavrum diyen olmaz onlarsız ve sadece onlar var hayatımızda bizleri gerçekten seven uğruna herşeyden vazgeçebilecek olanlar Annelerimizdir.
İbretlik Bir Hikaye;
Annemin yalnızca bir gözü vardı. Ondan nefret ederdim. Çünkü bu durum beni utandırıyordu…Ailemizi geçindirmek için okulda aşçılık yapardı. İlkokulda iken bir gün annem bana "merhaba" demeye sınıfa gelmişti. Yerin dibine girmiştim… Bunu bana nasıl yapabilirdi?... Çok öfkelenmiştim. Ona nefretle baktım ve oradan kaçtım.
Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım yaklaştı ve:"Eeee, senin annenin yalnızca bir gözü var!.." dedi. Yerin dibine girmek istiyordum, bir de annemin ortadan kaybolmasını… Bu yüzden o gün annemle karşılaşınca: "Beni gülünç duruma düşüreceğine ölsen daha iyi!!!" dedim. Annem karşılık vermedi.
Dediklerim hakkında bir saniye bile durup düşünmedim, Çünkü çok kızmıştım. Onun duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu. Onu evde görmek istemiyordum.
Çok çalıştım, başarılı bir öğrenci oldum ve Singapur'da okumaya gittim... Okulumu bitirince de güzel bir işe girdim. Daha sonra evlendim… Durumum çok iyiydi, iyi kazanıyordum. Hemen kendime bir ev aldım… Yıllar geçti, çocuklarım oldu… Hayatımdan memnundum.
Birgün annem beni ziyaret için çıktı geldi. Kaç yıldır beni görmemiş, hasretimi çekmiş, beni görmek istemişti. Kapıya gelince çocuklarım önce ondan korktular sonra da ona güldüler… Çocuklarımı daha önce hiç görmediği için, onları tanıyamamıştı. Bu durum beni oldukça rahatsız etti.
Ona: "Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin! Hemen git buradan" diye bağırdım.
Annem sessizce: "Kusura bakmayın, yanlış adrese geldim galiba…" dedi ve gözden kayboldu. Uzun sure ne ben onu aradım ne de ondan bir haber aldım.
Birgün mezunlar toplantısı için okuldan bir mektup aldım. İçten içe o toplantıya katılmak istiyor ama annemin yanına gitmek de istemiyordum. Karıma: "İş seyehatine gidiyorum" diye bahane uydurdum ve o toplantıya gittim…
Toplantıdan sonra eski yaşadığım yeri, o evi görmek geldi içime. Sırf meraktan o eski eve gittim..
Komşular annemin öldüğünü söylediler... Hiç üzülmemiştim…
Bana verilsin diye annemin bıraktığı bir mektubu verdiler.
"Sevgili oğlum, her zaman seni düşünüyorum…Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için üzgünüm… Mezunlar gününe geleceğini duymuş ve çok sevinmiştim. Ama seni görmek için yataktan kalkabilir miyim bilemiyorum… Sen büyürken sürekli bir utanç kaynağı oluduğum için çok üzgünüm.
Biliyor musun… Sen çok küçükken bir kaza geçirmiştin ve gözünü kaybetmiştin…
Anne olarak senin tek gözle büyümene dayanamazdım…
Bu yüzden sana kendi gözümü verdim…
O gözle benim yerime görüyor, diye seninle o kadar gurur duyuyordum ki…
Bütün sevgimle…
Annen…
0 yorum:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkürler